desautorar - verbo
de·sau·to·rar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
desautoro desautoras desautora desautoramos desautorais desautoram
| desautorava desautoravas desautorava desautorávamos desautoráveis desautoravam
| desautorei desautoraste desautorou desautoramos / desautorámos desautorastes desautoraram
| desautorara desautoraras desautorara desautoráramos desautoráreis desautoraram
| desautorarei desautorarás desautorará desautoraremos desautorareis desautorarão
| desautoraria desautorarias desautoraria desautoraríamos desautoraríeis desautorariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| desautorar
| Gerúndio
|
desautore desautores desautore desautoremos desautoreis desautorem
| desautorasse desautorasses desautorasse desautorássemos desautorásseis desautorassem
| desautorar desautorares desautorar desautorarmos desautorardes desautorarem
| - desautora (desautores) desautore desautoremos desautorai (desautoreis) desautorem
| Pessoal desautorar desautorares desautorar desautorarmos desautorardes desautorarem
| desautorando
Particípio passado
desautorado | desautorada | desautorados | desautoradas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : desautoração
|