desentabular - verbo
de·sen·ta·bu·lar transitivo
| Indicativo |
|---|
| Presente
| Pretérito
imperfeito
| Pretérito
perfeito
| Pretérito
mais-que-perfeito
| Futuro
imperfeito
| Futuro
perfeito (condicional)
|
desentabulo
desentabulas
desentabula
desentabulamos
desentabulais
desentabulam
| desentabulava
desentabulavas
desentabulava
desentabulávamos
desentabuláveis
desentabulavam
| desentabulei
desentabulaste
desentabulou
desentabulamos / desentabulámos
desentabulastes
desentabularam
| desentabulara
desentabularas
desentabulara
desentabuláramos
desentabuláreis
desentabularam
| desentabularei
desentabularás
desentabulará
desentabularemos
desentabulareis
desentabularão
| desentabularia
desentabularias
desentabularia
desentabularíamos
desentabularíeis
desentabulariam
| | Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
|---|
| Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo
(Negativo)
| desentabular
| Gerúndio
|
desentabule
desentabules
desentabule
desentabulemos
desentabuleis
desentabulem
| desentabulasse
desentabulasses
desentabulasse
desentabulássemos
desentabulásseis
desentabulassem
| desentabular
desentabulares
desentabular
desentabularmos
desentabulardes
desentabularem
| -
desentabula (desentabules)
desentabule
desentabulemos
desentabulai (desentabuleis)
desentabulem
| Pessoal
desentabular
desentabulares
desentabular
desentabularmos
desentabulardes
desentabularem
| desentabulando
Particípio passado
| desentabulado | desentabulada | | desentabulados | desentabuladas |
|
Flexiona como : amar
|
