encangar - verbo
en·can·gar transitivo; pronominal
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
encango encangas encanga encangamos encangais encangam
| encangava encangavas encangava encangávamos encangáveis encangavam
| encanguei encangaste encangou encangamos / encangámos encangastes encangaram
| encangara encangaras encangara encangáramos encangáreis encangaram
| encangarei encangarás encangará encangaremos encangareis encangarão
| encangaria encangarias encangaria encangaríamos encangaríeis encangariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| encangar
| Gerúndio
|
encangue encangues encangue encanguemos encangueis encanguem
| encangasse encangasses encangasse encangássemos encangásseis encangassem
| encangar encangares encangar encangarmos encangardes encangarem
| - encanga (encangues) encangue encanguemos encangai (encangueis) encanguem
| Pessoal encangar encangares encangar encangarmos encangardes encangarem
| encangando
Particípio passado
encangado | encangada | encangados | encangadas |
|
Flexiona como : alugar
|