diafanizar - verbo
di·a·fa·ni·zar pronominal; transitivo
Indicativo |
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Pretérito perfeito
| Pretérito mais-que-perfeito
| Futuro imperfeito
| Futuro perfeito (condicional)
|
diafanizo diafanizas diafaniza diafanizamos diafanizais diafanizam
| diafanizava diafanizavas diafanizava diafanizávamos diafanizáveis diafanizavam
| diafanizei diafanizaste diafanizou diafanizamos / diafanizámos diafanizastes diafanizaram
| diafanizara diafanizaras diafanizara diafanizáramos diafanizáreis diafanizaram
| diafanizarei diafanizarás diafanizará diafanizaremos diafanizareis diafanizarão
| diafanizaria diafanizarias diafanizaria diafanizaríamos diafanizaríeis diafanizariam
| Conjuntivo / Subjuntivo
| Imperativo
| Infinitivo
| Outras formas
|
---|
Presente
| Pretérito imperfeito
| Futuro
| Afirmativo (Negativo)
| diafanizar
| Gerúndio
|
diafanize diafanizes diafanize diafanizemos diafanizeis diafanizem
| diafanizasse diafanizasses diafanizasse diafanizássemos diafanizásseis diafanizassem
| diafanizar diafanizares diafanizar diafanizarmos diafanizardes diafanizarem
| - diafaniza (diafanizes) diafanize diafanizemos diafanizai (diafanizeis) diafanizem
| Pessoal diafanizar diafanizares diafanizar diafanizarmos diafanizardes diafanizarem
| diafanizando
Particípio passado
diafanizado | diafanizada | diafanizados | diafanizadas |
|
Flexiona como : amar forma nominal : diafanização
|